Można z tym planem pracować "weekendowo", realizując plan z wszystkich dni danego tygodnia np. w niedzielę - potrzebna jest na to wtedy minimum jedna godzina. Dla uniknięcia monotonii lekturę Nowego Testamentu wpleciono między księgi Starego Testamentu. Każda Księga jest czytana jeden raz.
Powstanie ksiąg Nowego Testamentu Chronologię powstania ksiąg Nowego Testamentu prezentuje poniższa tabela. Uwzględniono w niej daty przyjmowane przez większość biblistów. Tylko w przypadku wczesnych listów Pawłowych jest możliwa precyzyjniejsza datacja. Powstanie pozostałych pism jest określane z dokładnością rzędu dziesięciu lat. Listy św. Pawła Wczesne 1 Tes 2 Tes 51 51 lub lata 90. Wielkie Ga Flp 1 Kor 2 Kor Rz 54-57 56-57 57 57 58 Więzienne Flm Kol Ef 56-57 lub 61-63 61-63 lub 70-80 61-63 lub 90-100 Pasterskie Tt 1 Tm 2 Tm 65 lub 95-100 65 lub 95-100 66-67 lub 95-100 Ewangelie Mk Mt Łk J 65-75 lata lata lata 90. Listy katolickie 1 P Jk Jud 1-3 J 2 P 64 lub lata 62 lub lata lata lata 90. 80-90 lub po 100 roku Pozostałe pisma Dz Hbr Ap lata lata 60. lub lata 90. 1. Powstanie Ewangelii O procesie powstania Ewangelii mówi św. Łukasz w prologu do swojej Ewangelii (Łk 1,1-4). Wyróżnia on tam trzy etapy: (1) działalność samego Jezusa ‒ Jego słowa i czyny; (2) nauczanie apostołów i uczniów, najpierw w formie ustnej, później spisanej; (3) powstanie Ewangelii kanonicznych ‒ Marka, Mateusza, Łukasza i Jana. a) Dzieje Jezusa Początkiem formowania się Ewangelii jest sama działalność Jezusa, Jego słowa i czyny. Ewangelie są oparte na życiu historycznego Jezusa z Nazaretu. Jezus nie pozostawił po sobie niczego na piśmie, ale świadkami Jego działania i nauczania byli apostołowie, którzy po Zmartwychwstaniu zdali sobie sprawę ze zbawczego znaczenia życia ziemskiego Jezusa. b) Nauczanie apostołów i uczniów W pierwszych latach po zmartwychwstaniu nie było potrzeby, by zapisywać słowa Jezusa czy też gromadzić opowiadania o Jego życiu, gdyż żyli apostołowie, którzy stanowili gwarancję pamięci o słowach i czynach Jezusa Chrystusa. Na samym początku treścią ewangelii o Jezusie było wypełnienie się w Jego osobie proroctw Starego Testamentu, wydarzenia męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa oraz wezwanie do wiary i chrztu, czego przykładem może być wystąpienie Piotra w dzień zesłania Ducha Świętego (por. Dz 2,14-41). W powstających wciąż wspólnotach wyznawców Jezusa rodzą się nowe problemy i pytania (np. kwestia obowiązywania Prawa Mojżeszowego, formy modlitwy, przynależenia do Królestwa Bożego), na które apostołowie i uczniowie odpowiadali, przywołując słowa i sposób zachowania się Jezusa. Niejednokrotnie apostołowie w swojej katechezie wypowiadają słowa, których Jezusa dosłownie nie wypowiedział, lecz które odpowiadały Jego nauczaniu (zauważa się to w paralelnych, czyli analogicznych tekstach ewangelicznych, które relacjonują te same słowa Jezusa; por. np. słowa ustanowienia Eucharystii w Mt 26,26-29, Mk 14,22-24, Łk 22,19-20, 1 Kor 11,23-25). Powtarzanie tej samej ewangelii doprowadziło do wytworzenia się pewnych stałych, utartych sformułowań przekazywanego świadectwa o Jezusie. Z czasem pojawiają się uczniowie, którzy nie znali Jezusa z Nazaretu osobiście. Dla nich trzeba było ewangelię Jezusa i o Jezusie spisać, by wiedzieli, czego mają się trzymać w swoim nauczaniu. Było to konieczne również dlatego, że umierali apostołowie, naoczni świadkowie życia Jezusa. Tak powstają pierwsze zestawienia słów Jezusa i opowiadania o różnych wydarzeniach z Jego życia. Wśród tych pierwotnych tekstów zapisujących słowa Jezusa można wyróżnić: • logia ‒ luźne powiedzenia Jezusa, które początkowo były przekazywane w oderwaniu od pierwotnego kontekstu, w jakim zostały wypowiedziane przez Niego. W późniejszych Ewangeliach kanonicznych zauważa się, że te same powiedzenia Jezusa są umieszczane w różnych sytuacjach Jego życia (por. np. powiedzenie Jezusa o potrzebie stania się jak dziecko w Mk 10,15 z Mt 18,3); • apoftegmata ‒ krótkie opowiadania, których punktem kulminacyjnym było jakieś powiedzenie Jezusa (np. opowiadanie o łuskaniu kłosów w szabat w Mk 2,23-28, którego zwieńczeniem jest powiedzenie Jezusa o „ustanowieniu szabatu dla człowieka”, a nie odwrotnie); • przypowieści ‒ opowiadania, w których Jezus posługiwał się obrazowym opisem (porównaniem) w celu ukazania jakiejś prawdy o Królestwie Bożym (por. serię przypowieści w Mk 4). Gdy chodzi o opowiadania o Jezusie, to miały one nierzadko stereotypową budowę, co widać szczególnie w przypadku narracji o cudach uczynionych przez Jezusa. Konieczne jest również podkreślenie, że opowiadania ewangeliczne sięgały do historycznych zdarzeń z życia Jezusa nie tylko po to, by o nich informować, ale przede wszystkim, by wskazywać ich teologiczne znaczenie, przede wszystkim w perspektywie wydarzeń paschalnych. Do wymienionych wyżej przedewangelicznych źródeł pisanych nie mamy dzisiaj dostępu ‒ nie zachowały się one do naszych czasów, jakkolwiek nie brak prób ich rekonstrukcji ze strony biblistów. c) Ewangelie kanoniczne Ewangelie kanoniczne zostały napisane w latach 65-100 po Chrystusie. Najwcześniejszą jest najprawdopodobniej Ewangelia wg św. Marka, która powstała między 65 a 75 rokiem. Istniejąca wcześniej w formie spisanej przedewangeliczna tradycja została w niej usystematyzowana chronologicznie i teologicznie. Intencją Marka nie było napisanie biografii Jezusa, ale tekstu, który doprowadziłby czytelnika do uznania w Jezusie Mesjasza, Syna Bożego (por. Mk 1,1). Specyfika księgi przemawia za tym, że autor pisał ją dla chrześcijan nawróconych z pogaństwa, zaś tradycja umieszcza jej powstanie w Rzymie. Lata sześćdziesiąte I wieku upływały tamtejszej wspólnocie chrześcijańskiej w atmosferze lęku przed prześladowaniami, które zapewne miały miejsce. Ta sytuacja znajduje swoje odzwierciedlenie chociażby w mowie Jezusa w Mk 13 zapowiadającej przyszłe prześladowania chrześcijan. Wpływ na kształt Markowej Ewangelii miał bez wątpienia sam apostoł Piotr, który w wielu kwestiach musiał stanowić bezpośrednie źródło informacji (np. sposób, w jaki Piotr został zganiony przez Jezusa w Mk 10,33). W latach nieznany chrześcijanin napisał Ewangelię, którą znamy jako Ewangelię wg św. Mateusza. Autorstwo apostoła Mateusza, wzmiankowanego bezpośrednio w Mt 9,9 i 10,3, jest niekiedy kwestionowane. Jednakże świadectwo Papiasza, biskupa Hierapolis, pochodzące z ok. 125 roku, nie pozostawia co do tego wątpliwości. Stwierdza on, że „Mateusz zebrał logia spisane w języku aramejskim, a wszyscy tłumaczyli je tak dobrze, jak umieli”. Ewangelia powstała we wspólnocie chrześcijan pochodzenia żydowskiego żyjących w południowej Syrii (możliwe, że w Antiochii). Dwa główne tematy teologiczne tej Ewangelii: Jezus jako Chrystus (Mesjasz) oraz bliskie nadejście Królestwa Bożego zwiastowanego przez Jezusa, miały związek z sytuacją, w jakiej znajdowała się ta wspólnota. Z jednej strony była ona w konflikcie ze społecznością żydowską, której wykazywała, że Jezus z Nazaretu jest obiecanym Izraelowi mesjaszem z pokolenia Dawida, z drugiej zaś strony podejmowała ona działalność misyjną wobec pogan. Równocześnie sama wspólnota, stosunkowo dobrze sytuowana ekonomicznie, przeżywała wiele wewnętrznych problemów związanych np. z kwestią władzy w Kościele czy też sposobem korzystania z bogactw. Te zagadnienia znalazły oddźwięk w doborze słów Jezusa i sposobie ich ujęcia w relacji do przeżywanych przez wspólnotę trudności. Jeszcze inne cele przyświecały Ewangelii wg św. Łukasza, która powstała w latach. Miała ona stanowić pierwszą część dwutomowego dzieła Łukasza poświęconego początkom chrześcijaństwa (drugą są Dzieje Apostolskie; por. Dz 1,1-2). Łukasz był lekarzem pochodzącym z Antiochii Syryjskiej, współpracował ze św. Pawłem (por. Kol 4,14; Flm 24; 2 Tm 4,11), jakkolwiek nie był jego „nierozłącznym towarzyszem”, jak sugerował św. Ireneusz w dziele Adversus haereses z ok. 180 roku. Obraz Pawła w Dziejach Apostolskich jest wyidealizowany. Łukasz pomija w nich wiele trudności, na jakie napotykał Paweł w swojej działalności misyjnej, o których sam pisał w swoich listach. Wreszcie teologia Łukasza w Ewangelii i Dziejach Apostolskich odbiega od teologii św. Pawła. Zdaniem niektórych uczonych pewne elementy nauczania Pawła znane z Łukaszowych Dziejów Apostolskich nie do końca korespondują z poglądami Pawła głoszonymi w jego listach (np. wezwanie do posłuszeństwa Prawu; brak odniesienia do preegzystencji Jezusa; eschatologia, w której nie wspomina się bliskiego końca czasu). Trzeba jednak uwzględnić fakt, iż nauczanie Pawła zapisane przez Łukasza odpowiada teologii, jaką prezentuje Paweł we wczesnej fazie swojej działalności apostolskiej. Różnice te mogą zatem odzwierciedlać rozwój teologii Pawłowej, a nie niezgodności w poglądach między Pawłem i Łukaszem. Niezależnie od tej debaty naukowej panuje zgoda, że Łukasz pisał swoją Ewangelię do chrześcijan pochodzenia pogańskiego żyjących w Antiochii Syryjskiej. Pytanie, które musiało wciąż powracać w tej wspólnocie, dotyczyło tożsamości ich członków w relacji do Boga i Izraela. Łukasz w swojej Ewangelii, jak również w Dziejach Apostolskich, dowodzi, że Bóg okazał się być wierny obietnicom danym narodowi wybranemu. W te obietnice włączył też pogan, a także ludzi wykluczanych przez wspólnotę żydowską (biedacy, ludzie z marginesu społecznego, celnicy) oraz tych członków narodu wybranego, którzy uwierzyli w Jezusa. Oni stanowią odrodzony Izrael. Ostatnią z czterech Ewangelii jest Ewangelia wg św. Jana. Powstała ona prawdopodobnie w Azji Mniejszej, w pobliżu Efezu. Sam rozwój tradycji przed-Janowej trwał zapewne kilkadziesiąt lat, zasadnicza część Ewangelii Janowej została spisana ok. 90 roku, zaś ostateczna jej redakcja mogła nastąpić na początku II wieku po Chrystusie. Dziś większość uczonych stoi na stanowisku, że Czwarta Ewangelia zawiera wiele informacji pochodzących od Jana Apostoła, naocznego świadka życia i działalności Jezusa, jednakże obecna jej forma wskazuje na jej pochodzenie z kręgu uczniów św. Jana, którzy rozwinęli teologicznie i udramatyzowali narracyjnie przekaz pozostawiony przez „umiłowanego ucznia” Jezusa. Jan sam wyjaśnia cel napisania swojej Ewangelii: chce, by jej czytelnicy poznali, kim jest Jezus, a mianowicie, że jest On Chrystusem i Synem Bożym (por. J 20,30-31). Idąc tym tropem, można zakładać, że Ewangelia Jana odpowiada na potrzeby wspólnoty, dla której jest pisana. Do tej wspólnoty przynależą chrześcijanie zarówno pochodzenia żydowskiego, jak i pogańskiego. Ci pierwsi uważali Jezusa bardziej za człowieka niż za Boga, ci drudzy zaś, wywodzący się ze środowiska greckiego, mogli uważać Jezusa bardziej za Boga niż za człowieka. Ewangelia Janowa przynosi teologicznie wyważone, ale zarazem też najdojrzalsze w relacji do wcześniejszych Ewangelii, spojrzenie na Jezusa, ukazując, że obie natury Jezusa ‒ boska i ludzka ‒ umożliwiły Mu zbawienie świata. 2. Listy św. Pawła Spośród dwudziestu siedmiu ksiąg Nowego Testamentu dwadzieścia jeden stanowią listy. Szczególne znaczenie mają listy św. Pawła. Są one pismami okolicznościowymi, w których Apostoł odpowiada na problemy rodzące się w Kościołach powstałych w wyniku jego działalności ewangelizacyjnej. Równocześnie można w nich znaleźć wiele informacji osobistych. Listy Pawłowe są pierwszorzędnym źródłem poznania historii wczesnego chrześcijaństwa, gdyż znaczna ich część jest starsza od czterech Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Tradycyjnie przypisywano św. Pawłowi trzynaście listów, które nosiły jego imię (czternastym byłby List do Hebrajczyków, jakkolwiek nie przywołuje on wprost osoby Pawła). Proponowano następującą ich datację: • początek lat pięćdziesiątych ‒ 1-2 Tes; • druga połowa lat pięćdziesiątych ‒ listy wielkie: Ga, 1-2 Kor, Rz; • wczesne lata sześćdziesiąte ‒ listy więzienne: Flp, Flm, Kol, Ef; • połowa lat sześćdziesiątych ‒ listy pasterskie: 1-2 Tm, Tt. Współczesna nauka do listów pochodzących od Pawła zalicza tylko siedem z wymienionych wyżej pism: 1 Tes, 1-2 Kor, Ga, Rz, Flp, Flm. Pozostałe są deutero-Pawłowe, czyli zostały napisane przez uczniów Pawła po jego śmierci. Za uznaniem Listu do Kolosan za po-Pawłowy przemawiają względy nie tylko literackie ( styl liturgiczno-hymniczny), ale też treściowe. Przede wszystkim zwraca się uwagę na różnicę w posługiwaniu się terminem „Kościół”: w niekwestionowanych listach Pawła słowo to odnosi się do konkretnego Kościoła lokalnego, natomiast w Liście do Kolosan „Kościół” oznacza społeczność powszechną, Ciało, którego Głową jest Chrystus (por. 1, 2,19; 3,15). O pochodzeniu po-Pawłowym Listu do Efezjan świadczy zależność tego pisma od Listu do Kolosan, chociażby w postrzeganiu Kościoła jako zjawiska uniwersalnego o kosmicznym zasięgu, w kwestii zmartwychwstania z Chrystusem, zasad życia rodzinnego i wielu innych. Ogromna większość uczonych uznaje listy pasterskie za pochodzące od uczniów św. Pawła. Argumentem przemawiającym za tym jest skierowanie ich do indywidualnych osób, a nie do Kościołów jak w przypadku adresatów innych listów Pawłowych. Decydujące w uznaniu listów pasterskich za po-Pawłowe jest ich zainteresowanie wyłanianiem się w Kościele urzędu biskupów i diakonów, co wykracza poza kontekst życia św. Pawła. W kwestii autorstwa Drugiego Listu do Tesaloniczan większość uczonych skłania się ku osobie Pawła, jakkolwiek kończące list stwierdzenie: „w każdym liście: tak piszę” (3,17), nie przystaje do tradycyjnego datowania listu jako jednego z pierwszych pism Pawłowych. Dochodzi do tego sprawa interpretacji postaci „niegodziwca” z 2,8 czy też mającej objawić się nieprawości (2,9-10) ‒ dla wielu ten język apokaliptyczny przemawiałby za powstaniem listu w latach dziewięćdziesiątych. 3. Pozostałe pisma Nowego Testamentu Listy pozostające poza zbiorem pism Pawłowych są nazywane „listami katolickimi”. Nazwa ta pojawiała się już ok. 300 roku, jakkolwiek określenie to było odnoszone do 1 J jeszcze przed 200 rokiem. Nazywając te listy „katolickimi”, chciano podkreślić, że ich adresatami nie były pojedyncze wspólnoty, jak było to w przypadku listów św. Pawła, lecz większe grupy chrześcijan lub nawet cały Kościół. Inna interpretacja zakłada, że termin „katolicki” wskazuje na „powszechne”, ogólne przyjęcie tych dzieł przez Kościół. Żadne z tych wyjaśnień nie jest do końca zadowalające: 1 P oraz 2-3 J są adresowane do konkretnych wspólnot; księgi te nie były powszechnie uznawane (dotyczy to Jk, 2 P, 2-3 J, Jud); 1 J nie ma cech listu. Gdy chodzi o imiona autorów, jest dyskusyjne, by zostały one napisane przez osoby, którym są przypisywane (z ewentualnym wyjątkiem 1 P). Przechodząc do datacji poszczególnych listów, tylko w przypadku Pierwszego Listu św. Piotra nieliczna grupa uczonych opowiada się za autorstwem Piotra, który według nich napisał go ok. 65 roku przy pomocy Sylwana, współpracownika Pawła (por. 1 P 5,12). Większość jednak uznaje za datę powstania lata osiemdziesiąte, kiedy to wspólnoty chrześcijańskie wymienione w tytule listu (1,1) doświadczają poważnych prześladowań ze strony władz rzymskich. W tym kontekście staje się zrozumiałe skierowane do nich przez autora wezwanie do wytrwałości i nieodpłacania prześladowcom takim samym postępowaniem (por. 2,21-24; 3,13-17; 4,12-14). Drugi List św. Piotra przedstawia się jako testament lub mowa pożegnalna apostoła Piotra, która została napisana krótko przed jego śmiercią (por. 1,14). W przypadku tego listu ma się do czynienia z pseudoepigrafem, czyli tekstem napisanym przez anonimowego chrześcijanina, który po śmierci Piotra sporządził w jego imieniu „testament”. Nic bowiem w liście nie odzwierciedla okoliczności, w których znajdował się Piotr, pisząc ten list. Cały dokument odnosi się do sytuacji zaistniałej po jego śmierci, co dotyczy szczególnie fragmentów z rozdz. 2 i 3 mówiących o fałszywych nauczycielach i prorokach. Dochodzi do tego wzmianka w 3,4 o odejściu już do Pana pokolenia pierwszych chrześcijan, co sugeruje powstanie listu około 80-90 roku po Chrystusie, a może nawet dopiero w początkach I wieku. Gdy chodzi o trzy Listy św. Jana, uczeni różnią się w kwestii czasu i miejsca ich powstania. Panuje raczej zgoda co do powstania ich w tej samej tradycji czy szkole, co Czwarta Ewangelia, jednakże nie wyszły one spod ręki samego Jana. Przyjmuje się, że powstały już po napisaniu Ewangelii Janowej, czyli datuje się je na ostatnią dekadę I wieku po Chrystusie. Początek Listu św. Jakuba (1,1) wskazuje na pochodzenie od Jakuba, „brata Pańskiego” (Ga 1,19), który poniósł śmierć męczeńską w Jerozolimie ok. 62 roku. Zwraca się jednak uwagę na wspaniały styl grecki listu, brak w liście nie tylko specyficznego chrześcijańskiego nauczania, ale też surowego legalizmu i rytualizmu, których należałoby się spodziewać po Jakubie, obdarzonym przez tradycję przydomkiem „Sprawiedliwego”. Zakłada się dzisiaj, że autor tego listu mógł wykorzystać wypowiedzi Jakuba (i także samego Jezusa, od którego pochodzi zdanie w 5,12), zainspirowany jego męczeńską śmiercią i chęcią zachowania jego nauki. Ta kładzie nacisk na konieczność praktycznego przeżywania swojej wiary w każdej sferze życia. Również List św. Judy wydaje się być pseudoepigrafem, czyli tekstem pochodzącym od anonimowego chrześcijanina, który swoje dzieło przypisał Judzie, bratu Jakuba. List jest późniejszego pochodzenia, za czym przemawia wiele przesłanek: w wierszu 17 listu mówi się o apostołach jako osobach przynależących do odległej przeszłości; doskonała greka, którą nie mogły posługiwać się osoby z kręgu krewnych Jezusa (a do takich należałoby zaliczyć Judę, por. Mk 6,3); kryzys wywołany przez fałszywych nauczycieli koresponduje z sytuacją, jaka pojawiała się w Kościele u schyłku I wieku po Chrystusie. Wspomnieć należy jeszcze ostatnią księgę Biblii ‒ Apokalipsę. Tradycyjnie jest ona przypisywana Janowi Apostołowi, jakkolwiek wydaje się, że autor określający siebie imieniem Jana (Ap 1, jest raczej kimś z kręgu uczniów Apostoła. Punktem do ustalenia czasu powstania Apokalipsy są listy do siedmiu Kościołów w Azji Mniejszej w rozdziale drugim i trzecim. Prześladowania, jakich doznają Kościoły, przypadają na lata panowania cesarza Domicjana, zaś samo powstanie Apokalipsy miało miejsce ok. 95 roku po Wojciech Pikor - 14-10-2009 źródło: Data utworzenia: 22/05/2013 @ 23:05 Ostatnie zmiany: 23/07/2013 @ 18:48 Kategoria : Biblistyka Strona czytana 9158 razy Wersja do druku
Synody biskupów w Hipponie w roku 393, a następnie w Kartaginie w roku 419, włączyły do niego Apokalipsę, tworząc aktualny kanon ksiąg Nowego Testamentu. Te ważne decyzje podejmowane były w Kościele, w społeczności chrześcijan, w której przekonanie o tym, że Księgi te w sposób wierny oddają zasadnicze prawdy wiary, nie
Pochodzenie nazwy Nazwa Nowy Testament jest wyrazem kontynuacji Starego Testamentu. „Testament” oznacza coś, co ma zawierać przesłanie dla kolejny pokoleń, zatem słowo to wyraża cel powstania Pisma Świętego. Autorstwo Nie ma jednego autora Nowego Testamentu. Konkretnie można określić autorstwo Ewangelii, uznanych za natchnione. Ich twórcami są: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan. Znani są także autorzy Listów Apostolskich, którymi są, Paweł, Piotr i Jakub. Natomiast za autora „Apokalipsy” zwykło się uznawać św. Jana, którego to objawienie dotyczyło. Okoliczności powstania Nowy Testament powstał prawdopodobnie ok 51 – 96 r. Miał on być rodzajem dialogu pomiędzy Bogiem a człowiekiem oraz wyrazem dobrej nowiny. Nowy Testament miał także na celu zrelacjonować dzieje z życia Jezusa. Języki i tłumaczenia Nowy Testament został napisany w języku greckim, z fragmentami aramejskimi. Najstarszy przekład Biblii na język łaciński pochodzi z IV w. Zwany jest on Wulgatą i przetłumaczony został przez św. Hieronima. Natomiast na języki narodowe zaczęto przekładać Biblię w okresie średniowiecza. Najstarsze ślady tłumaczenia Nowego Testamentu na język polski pochodzą z XV w. Obecnie najbardziej znanym tłumaczeniem całego Pisma Świętego jest „Biblia Tysiąclecia”. Zakres tematyczny Nowy Testament składa się z 27 ksiąg i zawiera relację wydarzeń z życia Jezusa. Opisują je cztery Ewangelie zawierające nauki Jezusa oraz opis konkretnych wydarzeń z Jego życia; Dzieje Apostolskie charakteryzujące kulturę chrześcijańską oraz działalność apostołów; Listy powszechne i św. Pawła oraz „Apokalipsa” św. Jana, będąca wizją końca świata. Uznana została ona za księgę prorocką. Rozwiń więcej
Powstanie Nowego Testamentu Powstanie Nowego Testamentu "Ewangelia według św. Łukasza" jako dokument historyczny w świetle "Dawnych "Ewangelia według św. Łukasza" jako dokument historyczny w świetle "Dawnych dziejów Izraela" Józefa Flawiusza. Złoty jubileusz lowańskich dni biblijnych 2001 Złoty jubileusz lowańskich dni
U źródeł kultury i Biblii STARY TESTAMENTPodział ksiąg Starego TestamentuNOWY TESTAMENTPodział ksiąg Nowego Testamentu U źródeł kultury i Biblii STARY TESTAMENT TESTAMENT = PRZYMIERZE Księgi Biblii powstałe przed narodzeniem Chrystusa, pisane po hebrajsku, aramejsku i grecku. Uznawane za księgi święte zarówno przez judaizm i chrześcijaństwo (w religiach tych występują różnice w liczbie ksiąg traktowanych jako komentarze kanoniczne). Nazwa Stary Testament pochodzi stąd, że tej części Biblii przeciwstawiono jej drugą cześć, czyli Nowy Testament. Stary Testament opowiada o początkach świata i dziejach układu, który Bóg ustanowił z praojcem Izraelitów – Abrahamem, wybierając jego lud spośród wszystkich innych. Podział ksiąg Starego Testamentu Obejmuje 46 ksiąg, które w tradycji katolickiej ze względu na charakter dzielą się na: Księgi historyczno – badawcze: Pięcioksiąg: Zbiór Starego Testamentu zaczyna Pięcioksiąg (Pięć piątych prawa Mojżeszowego), zwany przez Żydów Torą. Wydarzenia Pięcioksięgu rozgrywają się w ramach historii Izraelitów, począwszy od czasów Abrahama, aż do śmierci Mojżesza. Obejmują one okres ponad 600 lat (od ok. 1900 – ok. 120 r. Ze względu na treść można podzielić Pięcioksiąg na: Prolog (1-11) przedstawiający opis stworzenia świata, początek ludzkości, potop i powstanie narodów, część dotyczącą czterech pokoleń patriarchów (Abrahama, Izaaka, Jakuba, Józefa) oraz część skupiających się wokół postaci Mojżesza. Księga Rodzaju Księga Wyjścia Księga Kapłańska Księga Liczb Księga Powtórzonego Prawa Księgi historyczne: Księga Jozuego Księga Sędziów Księga Rut Księga Samuela Księgi królewskie Księgi kronik Księga Ezdrasza Księga Nehemiasza Księga Estery Księgi poetyckie i mądrościowe: Zwane dydaktycznymi, są efektem głębokich przemyśleń środowisk mądrościowych starożytnego Wschodu (egipskich, babilońskich, arabskich, edomickich) dostosowanych przez Izraelitów do swej monoteistycznej wiary i norm etyczno-prawnych, uzupełnionych rodzimą refleksją. Człowiek w tych księgach jest nieustannie zależny od Boga, jest jego dłużnikiem i nieustannie potrzebuje jego opieki. Słowo poezja w Starym Testamencie powinno być raczej zastąpione słowem retoryka, w której w regularnych odstępach i w sposób rytmiczny powtarzają się określone wyrazy czy zwroty, dzięki czemu dany fragment staje się podwójnie wymowny i łatwiejszy do zapamiętania. Istotnym celem tej poezji było proste przekazanie ważnych spraw ludziom wszystkich stanów, dlatego w przeważającej większości ma on charakter spontaniczny i pozbawiony jest sztucznego języka. Księga Hioba Księga Psalmów Księga przysłów Księga Koheleta Pieśni nad pieśniami Księgi profetyczne(prorocze): Czterech proroków większych Księga Izajasza Księga Jeremiasza (z Lamentacjami jako oddzielna księga) Księga Ezechiela Księga Daniela Księgi wtórnokanoniczne: Księga Tobiasza Księga Judyty Księgi Machabejskie Księga Mądrości Mądrość Syracha Księga Barucha Dwunastu Proroków Mniejszych: Księga: Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza, Nahuma, habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza NOWY TESTAMENT Mówi o przyjściu Chrystusa, który jak wierzą chrześcijanie, wypełnił boże plany zapowiedziane w proroctwie Starego Testamentu i swoją męką przypieczętował przymierze zawarte nie z jednym ludem – Żydami, ale ze wszystkimi wierzącymi, czyli z Kościołem. Świętą księgą Żydów jest zatem tylko Starym Testamentem. Wedle chrześcijan zaś obie części Biblii uzupełniają się i wzajemnie tłumaczą. Długi okres powstawania i liczne zasięgi redakcyjne, polegające czasem na mechanicznym łączeniu różnych tradycji, uniemożliwiając praktycznie ścisłe określenie autorstwa poszczególnych ksiąg. Można się jednak domyślać, że przynajmniej część psalmów, przypisywanych przez stulecia królowi Dawidowi jest rzeczywiście jego dziełem. Tradycje Izraela łączą się w Piśmie Świętym z mitami innych narodów starożytnego Bliskiego Wschodu. Jeżeli Stary Testament można traktować jako obietnicę daną przez Boga człowiekowi, to Nowy Testament jest dla chrześcijan spełnieniem tej obietnicy. Podział ksiąg Nowego Testamentu Obejmuje 27 ksiąg: Księgi historyczno- biograficzne: Ewangelia św. Mateusza Ewangelia św Marka Ewangelia św Łukasza Ewangelia św. Jana Dzieje Apostolskie Księgi profetyczne (prorocze): Apokalipsa św. Jana Księgi dydaktyczne: Listy św. Pawła do Rzymian, Koryntian, Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, Tesaloniczan, Tymoteusza, Tytusa, Filemona anonimowy list do Hebrajczyków listy powszechne św. Jakuba, św. Piotra Apostoła, św. Jana Apostoła, św. Judy
Podobnie jak sprawowanie Eucharystii jest uobecnianiem ofiary Jezusa w Kościele, tak czytanie z wiarą Ewangelii (podczas liturgii lub indywidualnie) uobecnia Wcielone Słowo. W kanonie Nowego Testamentu cztery Ewangelie zalicza się do ksiąg historycznych. Do tej samej grupy ksiąg należą również napisane przez św.
Poniżej znajduje się lista wszystkich znalezionych haseł krzyżówkowych pasujących do szukanego przez Ciebie opisu. jedna z 4 ksiąg biblijnych Nowego Testamentu (na 9 lit.) Sprawdź również inne opisy hasła: EWANGELIA Słowo Boże, nauka Jezusa zawarta w 4 biblijnych księgach (na 9 lit.) zbiór czterech Ewangelii wydany w osobnej książce (na 9 lit.) część mszy, podczas której czyta się Ewangelię (na 9 lit.) przen. zespół nienaruszalnych zasad (na 9 lit.) wczesnochrześcijański utwór o Jezusie (na 9 lit.) utwór zawierający opis życia i naukę Jezusa (na 9 lit.) księga zawierająca teksty czterech ewangelistów lub część mszy z czytaniem tej księgi (na 9 lit.) Zobacz też inne hasła do krzyżówek podobne kontekstowo do szukanego przez Ciebie opisu: "JEDNA Z 4 KSIĄG BIBLIJNYCH NOWEGO TESTAMENTU". Znaleźliśmy ich w sumie: 820 KATEGORIA KOGUCIA, IZBA WYŻSZA, DAMA, DEMISEKSUALIZM, KOCHAB, PRAWO WEWNĘTRZNE, JĘZYKI CHIŃSKO-TYBETAŃSKIE, GORĄCZKA HAVERHILL, CHÓRZYSTKA TRÓJPASIASTA, SKALA LIDYJSKA, TALMUDYZM, SETER SZKOCKI, P-BENZOCHINON, BRUZDNICE, MIRAH, ASTROWATE, WOLUMEN, TĘTNICA LĘDŹWIOWA, KOŚĆ ŁOKCIOWA, OPIEKA MEDYCZNA, ALFARD, WIELKA BAHAMA, KONKLAWE, WKŁAD, WARTOŚĆ NAJCZĘSTSZA, BROMOLEJ, KATOLICYZM, FILIACJA, RATOWNICTWO MEDYCZNE, GEOFIT KORZENIOWY, JAWA, BUDOWNICTWO CZYNSZOWE, PRYMA, OWCA CZTEROROGA, MŁOT, ŻÓŁTACZKA POKARMOWA, BEZPRZESTRZENNOŚĆ, EWANIELIA, POMOC SPOŁECZNA, POLIGINIA, TĘTNICA ŻOŁĄDKOWA, SOS SOJOWY, AKCJONARIAT PRACOWNICZY, BITWA POD PIŁAWCAMI, PUDEL, SYNDYKAT, SKALAR, MACICA DWUROŻNA, WARGA DOLNA, CHRZEST, LINIA MIŁOŚCI, GOŁĄB POCZTOWY, WSPÓŁTOWARZYSZ, KOŃ JONAGUNI, SEJM ELEKCYJNY, NADLUFKA, MORGAN, GRONINGER, ELEKTROSTAT, CASTOR, DIXIELAND, LINIA, JĘZYKI SINOTYBETAŃSKIE, HIT, ŚRUBOWIEC, JĘZYKI CHIŃSKOTYBETAŃSKIE, LINIA SERCA, SPÓŁKA PUBLICZNA, ZAWIESINA DOUSTNA, PODRZUT, ŚPIĄCZKA INSULINOWA, KOŃ DUNAJSKI, ARTYKUŁ, JEDNA STRONA MEDALU, APORTACJA, TIME, SPOWIEDNICZKA, STILON, MISA MARTWICOWA, EWANGELIA, INFORMACJA, KOT SYJAMSKI, INSTANCJA PARTYJNA, STRONA, UŻYTEK, DWUWĘGLAN SODU, MARKETING POLITYCZNY, OPCJA, OBRAZICIEL, SIÓDMA CZĘŚĆ, SERBSKI, TOMAHAWK, WAGA PÓŁŚREDNIA, REM, ZASTRZAŁ STAWOWY, ZGNILIZNA DREWNA, JABŁKO NANERCZOWE, CYC, BREAKDANCE, KRYSTIANIA, MIRFAK, KSIĘGOWOŚĆ, TYSIĘCZNA CZĘŚĆ, WARIACJA, OTWARTOŚĆ, WIRUSY SSRNA(-), WYJCE, NOWOJORCZYK, SKOCZKOWCE, AKLIMATYZACJA, MUTUALIZM, WILK LABRADORSKI, KOMUNAŁ, FRAZES, ŚWIĘTE KOLEGIUM, STADIUM ANALNE, 1,2-BENZOCHINON, DYPTYK, PIENIĄDZ KRUSZCOWY, EWANGELIA, KOŃ ANGLOARABSKI, DZIESIĄTA CZĘŚĆ, HACKNEY, WIRUSY SSDNA, NERW STRZAŁKOWY, WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU A, KULTURA ASZELSKA, PIERWSZA, DRUK PŁASKI, ELEKTRA, NARTA SKOKOWA, OLIWKA INFLANCKA, KANADYJSKI CUTTING HORSE, WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU D, KURURU, FRANK NOWYCH HEBRYDÓW, EGZEKUTOR, KOŃ PLEWEŃSKI, WIRUSY SSRNA(+), MIERNY, PSYCHIATRIA, WODOROWĘGLAN SODOWY, HERBATA EKSPRESOWA, DOMINANTA, MERAK, KUBIZM ORFICZNY, WARTOŚĆ MODALNA, EROS, TYP, LUSITANO, ROPUCHA BLOMBERGA, OWCA JACOBA, WIĄZANIE WIELOKROTNE, ŁACIŃSKOŚĆ, ARAPAIMA, GLADIATORSTWO, INSTRUMENT POCHODNY O SYMETRYCZNYM PODZIALE RYZYKA, ŚCIERWNIKI, RACHUNKOWOŚĆ, FOLBLUT, KOZA BIAŁA USZLACHETNIONA, APOGEUM, LIGATURA, KRYPTOFIT, KOŚĆ ŁÓDECZKOWATA, KODEKS, MAROKIN, SINUS, SMERFETKA, BLIŹNIAK, BRONKA, OWCA OLKUSKA, POLIANDRIA, LITEWSKI KOŃ ZIMNOKRWISTY, OPONA PAJĘCZA, ŻUŻLAK, PIĄTA CZĘŚĆ, ZŁOTÓWKA, TRZYNASTA, ZGORZEL PRZEDWSCHODOWA, PONY AMERYKAŃSKI, MAREMMANO, KORAL, BANAŁ, PLURALIZM, OWCA WIELKOPOLSKA, 1,4-BENZOCHINON, LÓD, EPOKA MIEDZI, SZKOŁA AUSTRIACKA, ORTOBENZOCHINON, OWODNIA, WILK TUNDROWY, ALHENA, AMOS, GODZINA KANONICZNA, BIBLIA, ZATOKA JAMISTA, SAPIEŻANKA, CHRYSTIANIA, ÓSMA CZĘŚĆ, WILK Z GÓR CASCADE, CZEPIAKOWATE, STARA ŚPIEWKA, PARAPETÓWKA, NEUTRALIZM, NEOFITYZM, ROZTWÓR KOLOIDOWY, CARACAS, KOŃ WSCHODNIOBUŁGARSKI, SKALA FAHRENHEITA, SERIA, WŁOSKI KOŃ ZIMNOKRWISTY, AMOS, SZALKA, GEOFIT KŁĄCZOWY, TRUIZM, WARGA GÓRNA, KONKURENCJA, ŚWIAT, FAHRENHEIT, POMORSKI, HIP HOP, SAWANNA, GELDERLÄNDER, MASZYNOZNAWSTWO, WAGA KOGUCIA, POSYBILIZM, TĘTNICA PROMIENIOWA, KURDYBAN, JĘZYKI WSCHODNIOSŁOWIAŃSKIE, SHAULA, NAGONASIENNE, SKALA MERCALLEGO, JEDNOOSOBOWOŚĆ, OKLEPANKA, DEDERON, ALGENIB, MIĘKISZ RDZENIOWY, AGROPROMOCJA, SZPITALNICTWO, SZESNASTKA, ZŁOTA FLOTA, PARTIA REPUBLIKAŃSKA, SIARKA ROMBOWA, KULTURA MAGDALEŃSKA, POŁOWA, EWANIELIA, TRAWIENIEC, MASŁO MAŚLANE, PÓŁĆWIARTKA, NÓW, ROZKAZ PERSONALNY, OGÓLNIK, KUC AMERYKAŃSKI, REAKCJA ORIENTACYJNA, WZW D, ENEOLIT, KRZYWA PODAŻY, KOŚĆ KSIĘŻYCOWATA, WIRUSY DSDNA, WOODSTOCK, HARMONIA RĘCZNA, LOGORYTMIKA, WZGLĄD, PÓŁKOSZEK, MAG, KŁĄB PSZCZELI, SFENAKODON, TAMA, ŁUSZCZYCA STAWOWA, RÓWNIA POCHYŁA, KOŃ LOKAJSKI, MAŁŻOWINA NOSOWA, ZWROT WEKTORA, KARDAMON, OBSERWACJA, RACKA, NANOMETR, PRÓBA JĄDROWA, PORTER, ODCHÓD, TRYWIALIZM, OWADY BEZSKRZYDŁE, MSZA GREGORIAŃSKA, ZIEMIA ŚWIĘTA, DANA, CRIOLLO, SŁUPOZĘBNE, MIKROMETR, WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY TYPU G, TĘTNICA ŁUKOWATA, PARABENZOCHINON, MACICA PODZIELONA, KRZYŻ GRECKI, PARADOKS BRAESSA, GROTA OGRODOWA, BETELGEUSE, MOMENT, EGZEGEZA. Ze względu na bardzo dużą ilość różnych pasujących haseł z naszego słownika: 820 - ograniczyliśmy ich wyświetlanie do pierwszych 300! nie pasuje? Szukaj po haśle Poniżej wpisz odgadnięte już litery - w miejsce brakujących liter, wpisz myślnik lub podkreślnik (czyli - lub _ ). Po wciśnięciu przycisku "SZUKAJ HASŁA" wyświetlimy wszystkie słowa, wyrazy, wyrażenia i hasła pasujące do podanych przez Ciebie liter. Im więcej liter podasz, tym dokładniejsze będzie wyszukiwanie. Jeżeli w długim wyrazie podasz małą ilość odgadniętych liter, możesz otrzymać ogromnie dużą ilość pasujących wyników! się nie zgadza? Szukaj dalej Poniżej wpisz opis podany w krzyżówce dla hasła, którego nie możesz odgadnąć. Po wciśnięciu przycisku "SZUKAJ HASŁA" wyświetlimy wszystkie słowa, wyrazy, wyrażenia i hasła pasujące do podanego przez Ciebie opisu. Postaraj się przepisać opis dokładnie tak jak w krzyżówce! Hasło do krzyżówek - podsumowanie Najlepiej pasującym hasłem do krzyżówki dla opisu: jedna z 4 ksiąg biblijnych Nowego Testamentu, jest: Hasło krzyżówkowe do opisu: JEDNA Z 4 KSIĄG BIBLIJNYCH NOWEGO TESTAMENTU to: HasłoOpis hasła w krzyżówce EWANGELIA, jedna z 4 ksiąg biblijnych Nowego Testamentu (na 9 lit.) Definicje krzyżówkowe EWANGELIA jedna z 4 ksiąg biblijnych Nowego Testamentu (na 9 lit.). Oprócz JEDNA Z 4 KSIĄG BIBLIJNYCH NOWEGO TESTAMENTU inni sprawdzali również: sprzeczność między dwoma wykluczającymi się twierdzeniami, z których każde wydaje się równie uzasadnione , samochód z nadwoziem sedan , rodzaj złącza ciesielskiego , nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu solnego i rtęci na I stopniu utlenienia , przedstawiciel ludności żydowskiej zamieszkującej obszar Półwyspu Iberyjskiego , rudawka wielka, lis latający, Pteropus giganteus - największy gatunek nietoperza z rodziny rudawkowatych; występuje w południowo-wschodniej Azji: w Indiach i na Cejlonie , Paris, modelka , miasto w Indiach (Gudżarat) na Płw. Kathijawar , FLOKS , Sarcodon - rodzaj grzybów z rodziny kolcownicowatych; grzyby mikoryzowe, rosną głównie pod drzewami iglastymi , miasto w płn. Nigerii; ośrodek handlowy regionu rolniczego , kanał przebiegający przez ścianę brzucha na przestrzeni 4-6 cm
W tej sytuacji koniecznym stało się ustalenie ortodoksyjnego kanonu Nowego Testamentu. Pierwszym powstałym, na razie nieortodoksyjnym, wykazem natchnionych ksiąg Nowego Testamentu był kanon heretyka Marcjona z r. ok. 150. Znany jest również prywatny kanon ujęty we fragmencie Muratoriego zawierający wykaz ksiąg uznawanych w Rzymie ok
Taki tytuł nosi seria naukowa komentarzy do ksiąg Nowego Testamentu, wydanych staraniem Księgarni św. Jacka w Katowicach. To doskonała propozycja na rozpoczynający się właśnie Tydzień Biblijny. Jej adresatem są nie tylko miłośnicy i znawcy Pisma Świętego. Równie dobrze, a może przede wszystkim, po komentarze mogą sięgnąć rodziny. Każdy tom to komentarz do jednej z ksiąg Nowego Testamentu. Niewątpliwą zaletą serii jest przejrzystość oraz bardzo przystępny i komunikatywny język. To efekt ponownego przekładu ksiąg Nowego Testamentu z oryginalnego języka greckiego. Na jednej stronie czytelnik ma dostęp do nowego tłumaczenia krótkiego fragmentu Pisma Świętego. Na przeciwległej znajdzie czteropunktowy komentarz w czytelnym układzie: lektura tekstu, zawierająca wskazania pomagające w jak najlepszym odbiorze konkretnego fragmentu; refleksja, która najczęściej nawiązuje do aktualnych spraw społeczno-kulturowych; aktualizacja, odnosząca rozważany tekst do życia czytelnika, oraz część poszerzająca wiedzę biblijną czytelnika „czy wiesz, że...”. I tak na przykład z komentarza do Pawłowego Listu do Filipian dowiadujemy się, że wyrażenie „księga życia”, użyte przez apostoła, jest obrazem zaczerpniętym ze Starego Testamentu. Jak wyjaśnia autor ks. dr hab. Janusz Wilk, „to synonim spisu ludności, sprawiedliwych lub ocalonych z zagłady”. W Nowym Testamencie sformułowanie to oznacza zbawionych. Nowy Testament mówi tu o „rejestrze mieszkańców nieba”. Dotychczas w ramach serii „Biblia Impulsy. Nowy Testament” ukazały się trzy z dziewiętnastu tomów: Pierwszy List do Koryntian św. Pawła, List do Filipian św. Pawła oraz List św. Jakuba. Redaktorem naukowym całości jest ks. dr hab. Janusz Wilk. « ‹ 1 › » oceń artykuł
Wiemy, że gdzieniegdzie na zebraniach liturgicznych czytano Pasterza Hermasa, Didache, List Klemensa Rzymskiego, Ewangelię Piotra i inne utwory. Stopniowo jednak znikły one z list ksiąg Nowego Testamentu, rozwiewały się wątpliwości co do niektórych pism, i pojawiały się spisy ksiąg Nowego Testamentu coraz bardziej zbliżone do obecnego.
Kościół chrześcijański posiadał - od pierwszych dni swego istnienia - kanon natchnionego Pisma: Stary Testament. Ale dla wczesnego Kościoła ów Stary Testament był - w swym najgłębszym sensie -proroctwem o Chrystusie: uznaniem, że nawet tutaj ostatecznym autorytetem jest sam Chrystus. Chrystus polecił swym apostołom głosić dobrą nowinę i tworzyć chrześcijańską wspólnotę, napełniwszy ich mocą Ducha Świętego. Byli oni naocznymi świadkami Jego czynów i słuchaczami Jego słów, a ich znaczenie jeszcze wzrosło w czasach poapostolskich. Wczesny Kościół miał przeto trzy autorytety: Stary Testament, Chrystusa oraz apostołów. Ale ostatecznym, decydującym autorytetem był Chrystus Pan, który przemawiał bezpośrednio swymi słowami i czynami, pośrednio zaś tym, co mówili o Nim Jego świadkowie. Z początku słowa Pana i opis Jego czynów relacjonowano i powtarzano ustnie, wkrótce jednak zaczęto je zapisywać. W swej pracy misyjnej apostołowie byli zmuszeni pisać do pewnych wspólnot. Niektóre przynajmniej z tych pism były wymieniane między Kościołami i wkrótce zyskały ten sam autorytet, co pisma Starego Testamentu. Jest jednak zrozumiałe, że dopiero po upływie jakiegoś czasu zbiór tych pism z okresu apostolskiego zajął z niezaprzeczonym autorytetem miejsce obok ksiąg Starego Testamentu, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę, że wiele z nich było pismami okolicznościowymi, skierowanymi do poszczególnych Kościołów. Spisane słowa Jezusa, Ewangelie, choć nie są najdawniejszymi pismami Nowego Testamentu, były pierwszymi stawianymi na równi ze Starym Testamentem i uznanymi za kanoniczne. Około 140 r. Papiasz, biskup Hierapolis we Frygii, zna Ewangelie Marka i Mateusza. Justyn (ok. 150) cytuje Ewangelie jako autorytet. Hegezyp (ok. 180) mówi o „Prawie, Prorokach i Panu”. Męczennicy ze Scili w Numidii (180)mieli jako święte pisma „księgi oraz listy Pawła, sprawiedliwego człowieka”; jedynie Stary Testament i Ewangelie zwano „Księgami”, tj. Pismem świętym. Pisma Ojców apostolskich dostarczają pewnych dowodów, że od pierwszych dziesięcioleci II w. wielkie Kościoły posiadały księgę - czy grupę ksiąg - która była ogólnie znana jako „Ewangelia” i którą wymieniano jako dokument autorytatywny oraz powszechnie już pod koniec I w. lub na początku II w. znano w Grecji, Azji Mniejszej i Italii trzynaście listów Pawiowych (wyłączając list do Hebrajczyków). Wszystkie rękopisy i teksty listów Pawiowych pochodzą z jednego zbioru, który odpowiada naszemu „corpus Pau-linum”. Wczesne zbiory wykazują wprawdzie różnice w porządku listów, lecz ilość pism pozostaje ta sama. Nie ma żadnego cytatu z Pawła, który by nie pochodził z jednego z listów kanonicznych, choćby nawet było pewne, że apostoł pisał inne listy. Tak więc około 125 r. istniały dwie grupy pism, które cieszyły się gwarancją apostolską i których autorytet był uznawany przez wszystkie rozporządzające nimi wspólnoty. Nie było jednak w tej mierze oficjalnego orzeczenia i zbiory różniły się w poszczególnych Kościołach. «« | « | 1 | 2 | 3 | » | »»
1. Wstęp (Zwięzłe omówienie Nowego Testamentu) Jest oczywiście wiele sposobów na przeprowadzenie studiów nad Biblią: Syntetyczny – omówienie Biblii jako całości w celu uchwycenia i zrozumienia ogólnego przesłania, Analityczny – proces spojrzenia na Biblie werset po wersecie, w celu osiągnięcia dogłębnego zrozumienia
Po pięciu latach prac tłumaczeniowych Świadkowie Jehowy w Polsce ogłosili wydanie Nowego Testamentu, czyli Chrześcijańskich Pism Greckich, w polskim języku migowym. To przełomowy moment dla ponad 50 tysięcy osób posługujących się tym językiem, w tym również dla tych, którzy mieszkają w województwie Polsce przez całe lata osoby niesłyszące nie miały dostępu do rzetelnego przekładu ani jednej księgi biblijnej, a tym samym nie mogły odnosić korzyści z poznawania Biblii. Zmieniło się to w listopadzie 2017 roku, gdy po 12 miesiącach prac tłumaczeniowych ogłoszono wydanie pierwszej księgi biblijnej w polskim języku migowym — Ewangelii według ciągu pięciu lat zespół tłumaczy przełożył na ten język wszystkie 27 ksiąg tak zwanego Nowego Testamentu, czyli między innymi Ewangelie: według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, Dzieje Apostolskie, listy apostołów: Pawła, Piotra i Jana oraz Księgę Objawienia. - Zależało nam na tym, aby materiał był dokładny, ale też przedstawiony jasno i w naturalny sposób — żeby ten przekład Biblii był zrozumiały dla każdego i przekazany współczesnym językiem– powiedziała jedna z Jehowy zdają sobie sprawę, że tekst drukowany oparty jest na języku mówionym, którego wielu głuchych nigdy nie słyszało. Dlatego dokładne, zrozumiałe i naturalne tłumaczenie Pisma Świętego na język migowy pozwala większej liczbie niesłyszących pojąć jej treść. W efekcie pracy zespołu tłumaczy i zespołu produkcyjnego powstało blisko 40 godzin nagrań obejmujących 260 rozdziałów Nowego Testamentu, a każdy spośród 7929 wersetów można odtworzyć oddzielnie. Dzięki tym wysiłkom mnóstwo osób po raz pierwszy zyskało dostęp w swoim własnym języku do najważniejszej Księgi dla każdego Bardzo się cieszymy, że pokrzepiające prawdy zawarte w Biblii, tak bardzo potrzebne w dzisiejszych czasach, są już dostępne dla dziesiątek tysięcy ludzi, którzy posługują się polskim językiem migowym. Rozpoczęcie poznawania tej księgi od Ewangelii, które opisują życie i nauki Jezusa Chrystusa, to jeden z najlepszych sposobów, by poznać i zrozumieć przesłanie Pisma Świętego oraz zbliżyć się do Boga– powiedział Ryszard Jabłoński, rzecznik Świadków Jehowy w Testament w polskim języku migowym został wydany w formie elektronicznej i jest dostępny bezpłatnie na stronie internetowej oraz w dedykowanej osobom niesłyszącym aplikacji JW Library Sign Language, którą można pobierać na smartfony i tablety. Oprócz samego Pisma Świętego zarówno na stronie, jak i w aplikacji użytkownicy mogą znaleźć wiele interesujących materiałów wideo, obejmujących filmy, artykuły oraz wywiady tłumaczone na język migowy. W oparciu o praktyczne zasady z Pisma Świętego poruszają one tematy dotyczące małżeństw, dzieci czy nastolatków, ale też tematykę społeczną, naukową i historyczną. Świadkowie Jehowy w Rzeszowie - ul. Sikorskiego 47a, zapraszają na zebrania w polskim języku migowym, które odbywają się w środy o godz. o 18:30 i niedziele o godz. 10: Polsce działa 35 zborów lub grup posługujących się polskim językiem ofertyMateriały promocyjne partnera
Przegląd Stary Testament Pisma i Nowy Testament Książki Pisma Starego Testamentu. Składający się z 39 ksiąg Stary Testament jest skarbnicą świętych tekstów i wersetów napisanych na przestrzeni 1,000 lat. Dostarcza historycznego opisu relacji Boga z Izraelitami i kładzie podwaliny pod Nowy Testament, w tym ewangelię i list.
W Nowym Testamencie występuje 27 ksiąg. Księgi te napisało piętnastu-szesnastu apostołów, z których najbardziej znani to: Piotr, Paweł, Marek, Mateusz, Jan, Łukasz, Jakub i Juda. Księgi Nowego Testamentu składają się z ewangelii, Dziejów Apostolskich, listów i Apokalipsy. Wykaz skrótów Ksiąg w Nowym Testamencie (w nawiasie podana jest liczba rozdziałów w danej księdze): 1. Mt lub Mat - Ewangelia wg. św. Mateusza (28) 2. Mk - Ewangelia wg. św. Marka (16) 3. Łk - Ewangelia wg. św. Łukasza (24) 4. J - Ewangelia wg. św. Jana (21) 5. Dz - Dzieje Apostolskie (28) 6. Rz - List św. Pawła do Rzymian (16) 7. 1 Kor - 1 List do Koryntian (16) 8. 2 Kor - 2 List do Koryntian (13) 9. Ga - List do Galatów (6) 10. Ef - List do Efezjan (6) 11. Flp - List do Filipian (4) 12. Kol - List do Kolosan (4) 13. 1 Tes - 1 List do Tesaloniczan (5) 14. 2 Tes - 2 List do Tesaloniczan (3) 15. 1 Tm - 1 List do Tymoteusza (6) 16. 2 Tm - 2 List do Tymoteusza (4) 17. Tt - List do Tytusa (3) 18. Flm - List do Filemona (1) 19. Hbr - List do Hebrajczyków (13) 20. Jk - List św. Jakuba (5) 21. 1 P - 1 List św. Piotra (5) 22. 2 P - 2 List św. Piotra (3) 23. 1 J - 1 List św. Jana (5) 24. 2 J - 2 List św. Jana (1) 25. 3 J - 3 List św. Jana (1) 26. Jud - List św. Judy Apostoła (1) 27. Ap - Apokalipsa św. Jana (22)
Wszystkie rozwiązania dla BOHATERKA JEDNEJ Z KSIĄG BIBLIJNYCH. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek. jedna z ksiąg Nowego Testamentu. poeta łaciński, autor 15
Mini streszczenie Księgi Starego Testamentu – mini streszczenie Nowy Testament Mt, Mk, Łk, J, Dz, Rz, 1 Kor, 2 Kor, Ga, Ef, Flp, Kol, 1 Tes, 2 Tes, 1 Tm, 2 Tm, Tt, Flm, Hbr, Jk, 1 P, 2 P, 1 J, 2 J, 3 J, Jud, Ap Księgi historyczne Mt - Ewangelia według św. Mateusza Ewangelia dla chrześcijan wywodzących się z judaizmu. Jezus ukazany jest przede wszystkim jako zapowiadany przez proroków Mesjasz oraz jako Nauczyciel Kościoła (5 wielkich mów Jezusa). Mk - Ewangelia według św. Marka Katechezy Piotra spisane przez Marka dla prześladowanych chrześcijan, nawróconych z pogaństwa. Łk - Ewangelia według św. Łukasza Ewangelia skierowana do chrześcijan ze środowiska greckiego. Podkreśla uniwersalizm nauczania Chrystusa oraz Jego troskę o chorych, ubogich i grzeszników. J - Ewangelia według św. Jana Najpóźniej napisana Ewangelia. Stara się ona jak najpełniej wyrazić ludzką i boska tajemnicę Jezusa. Autor znał już tekst trzech pierwszych - tzn. synoptycznych - Ewangelii. Stąd też podaje wiele faktów z życia i nauczania Jezusa, których nie znajdujemy we wcześniejszych tekstach. W tym sensie można mówić, że jest ona najbardziej oryginalna. Dz - Dzieje Apostolskie Kontynuacja trzeciej Ewangelii. Historia Kościoła bezpośrednio po wydarzeniach Paschy Jezusa, początek i rozpowszechnianie się chrześcijaństwa. Księgi dydaktyczne (Listy) Św. Paweł i jego Listy Prawie połowa tekstów należących do kanonu Nowego Testamentu jest przypisywana św. Pawłowi. Egzegeci uznają go za najbardziej dojrzałego teologicznie ze wszystkich autorów natchnionych Nowego Testamentu. W przeciwieństwie do Ewangelii Listy Pawła nie koncentrują się na ziemskim życiu i działalności Jezusa, lecz dominuje w nich soteriologia, czyli nauka o odkupieniu. Wkład Pawła w rozwój chrześcijaństwa jest porównywalny z wkładem tłumaczy Septuaginty w proces docierania Biblii Hebrajskiej do świata pogańskiego. Znajomość dwóch kultur umożliwiła mu przeniesienie w cywilizację grecką żydowskiego doświadczenia związanego z wcieleniem Syna Bożego i Jego orędziem. Dzięki temu przesłanie Ewangelii stało się zrozumiałe również dla kolejnych pokoleń wyrosłych z kultury hellenistycznej. Paweł stał się więc rzeczywistym apostołem narodów. Jego nawrócenie przyczyniło się do tego, że chrześcijaństwo nie pozostało tylko jedną z wielu żydowskich sekt, a przekroczyło bariery narodowe. Listy Pawłowe stanowią najstarszą część Nowego Testamentu. Zgodnie z wynikami badań współczesnych nauk biblijnych bezpośrednio od Pawła pochodzi 7 listów: List do Rzymian, Pierwszy i Drugi List do Koryntian, List do Galatów, List do Filipian, Pierwszy List do Tesaloniczan i List do Filemona. Pozostałe listy napisane pod jego imieniem, zostały prawdopodobnie zredagowane przez sekretarza-redaktora, który napisał je na polecenie apostoła lub opierając się na jego nauce. Do tzw. listów deuteropawłowych należą: List do Efezjan, List do Kolosan, Drugi List do Tesaloniczan oraz listy pasterskie: Pierwszy i Drugi List to Tymoteusza i List do Tytusa. Dokumenty stanowiące źródło teologicznej myśli Pawła powstawały w okresie ok. 15 lat (51-66 r.). W tym czasie zmieniał się teren działalności apostoła (Palestyna, Azja Mniejsza i Rzym, być może Hiszpania), zmieniali się odbiorcy pouczeń (judeochrześcijanie palestyńscy, poganie wychowani w kulturze hellenistycznej, mieszkańcy Rzymu). Poszczególne gminy chrześcijańskie borykały się z bardzo różnymi problemami. Czasami chodziło o trudności natury zewnętrznej (np. podziały w gminie korynckiej, zamęt spowodowany działalnością charyzmatyków), innym razem dochodziły do głosu kryzysy doktrynalne. Najstarsza warstwa teologii Pawła (1 i 2 Tes) obejmuje prawdę o bóstwie Jezusa Chrystusa, o Jego zmartwychwstaniu i całym dziele zbawczym, które zostanie dopełnione w chwili Jego powtórnego przyjścia (paruzji). Chrześcijanin oczekujący Zbawiciela nie może zatem trwać w bezczynności, ale powinien doskonalić się w miłości bliźniego. Tzw. Listy Wielkie (Rz, Ga, 1 i 2 Kor) ukazują drugi etap rozwoju Pawłowej teologii. W polemikach ze zwolennikami nawrotu do judaizmu dojrzała myśl, że usprawiedliwienia dostępuje się przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a nie przez przestrzeganie Prawa Nastąpiło dalsze sprecyzowanie nauki o zbawczym dziele Jezusa. Na tle polemik z hellenizmem ukształtowało się ewangeliczne pojęcie mądrości poznania, został podjęty problem miejsca chrześcijanina w świecie. Trzeci etap ewolucji teologii Pawła stanowią tzw. Listy Więzienne (Kol, Ef, Flp, Flm), powstałe na skutek zetknięcia się młodego chrześcijaństwa z gnozą. Listy te są uznawane za najgłębsze, co się uzasadnia faktem, że uwięziony Paweł miał dużo czasu na refleksję nad swoim życiem i misją oraz na przemyślenie tajemnicy Kościoła. Mówią one o bezwzględnym pierwszeństwie Chrystusa jako jedynego pośrednika i dokonanym dziele odkupienia przedłużającym się w Kościele (Mistycznym Ciele Chrystusa). Deuteropawłowe Listy Pasterskie (1 i 2 Tm, Tt) powstałe pod koniec I w. są pismami zawierającymi głównie wskazania praktyczne, dotyczą więc porządku w gminach chrześcijańskich, sprawowania urzędu pasterskiego oraz ostrzegają przed głosicielami błędnych nauk. Multimedialny świat Biblii Hbr - List do Hebrajczyków (autor nieznany) Traktat teologiczny o wiecznym kapłaństwie Chrystusa. List św. Jakuba Apostoła 1P, 2P - Dwa Listy św. Piotra Apostoła 1J, 2J, 3J - Trzy Listy św. Jana Apostoła Jud - List św. Judy Apostoła Księga prorocka Ap - Apokalipsa św. Jana (Objawienie) Najbardziej tajemnicza księga Nowego Testamentu, stanowi dopełnienie całości objawienia Bożego; ukazuje ono koniec historii świętej, której początki znamy z Księgi Rodzaju. Apokalipsa św. Jana jest ostatnią księgą Nowego Testamentu. Tytuł księgi pochodzi od jej pierwszego słowa - Objawienie (gr. apokalipto - ujawnić, objawić sprawy skryte). Apokalipsa powstawała na kilku etapach, począwszy od 64r. Według ojców Kościoła jej ostatnią redakcję należy datować na lata 95-96. Autorstwo księgi jest najczęściej przypisywane Janowi Ewangeliście lub Janowi Prezbiterowi. Niektórzy skłaniają się ku tezie, że redaktorem Objawień Jana z wyspy Patmos był jakiś jego sekretarz. Pierwszą część księgi stanowią listy do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej, zawierające pochwały, nagrody, napomnienia, przestrogi i obietnice - w zależności od stanu moralnego i poziomu wiary danego Kościoła. Dalej następują prorocze wizje dotyczące przyszłości oraz zwycięstwa Boga nad złem tego świata (wizja Baranka i starców otaczających Tron, siedmiu pieczęci, siedmiu trąb, Smoka i Niewiasty, bestii z morza i bestii z ziemi, siedmiu czar), zapowiedź upadku Babilonu (symbolizującego Rzym) oraz powstania Nowego Jeruzalem. Apokalipsa jest zapowiedzią paruzji i pokrzepieniem w trudnościach. Multimedialny świat Biblii
